Stefaan, opbouwwerker in Kallo, kwam per fiets in onze stek terecht. Hij settelde zich meteen tussen de bezoekers/vrijwilligers en kreeg er prompt de lekkerste soep bediend. Zijn verhaal…
Er zijn zo van die dingen die je alleen moet doen. Van Moeskroen naar Ronse fietsen bijvoorbeeld.
MOESKROEN VERLATEN
Het weer is druilerig, ik vergaap me aan de armoedige cités en trieste stegen rond Herseaux op de grens met Wattrelos. Via Evernijs passeer ik opnieuw de hoeve van Daniël Maroy, het ongelukkige hoofdpersonage uit Chris de Stoop’s sterke nieuwe boek over de moord op zijn oom. De eigenaar van mijn slaapplaats werkte vroeger bij de politie en kent het dossier, kent ook familieleden van enkele jonge daders. ‘De zaak was niet zo ingewikkeld, de jonge gasten waren slordig en in de dorpen van Etaimpuis kent iedereen iedereen en zijn geheimen geen lang leven beschoren’.
MINDFUL FIETSEN
Ik volg het Spierekanaal tot in Bossuit en steek rond Avelgem het water over, meteen ben ik in Wallonië. Escanaffles, Orroir, de bewegwijzering naar Renaix is uitstekend en het is fraai fietsen. Een wijk in Amougies (waar ik mijn gehamsterde appels van onderweg schil tegen de kloeke kerkmuur) heet ‘Résidence de la fraternité’, het zou zomaar de naam van een wijk in Minsk, Plovdiv of Leipzig kunnen zijn. Nog zeven kilometer naar de collega’s in Ronse. Eén tip voor wie fietsreizen plant: neem alle tijd en laaf je aan de details. Was ik haastig, ik had de erotiserende poëzie aan het water gemist. Het hunkeren naar de cafébazin heet er ‘altijd was er één die lonkte naar stil verhoopte herbergzaamheid van de waardin’ met als einddoel ‘haar weke oevers’ …
RODE BIETEN IN RONSE
Ik was van plan niet zo lang in Ronse te blijven, maar mijn passage in den Botaniek brengt me naar de samentuin De Lochting, de sociale kruidenier Kaboes, en ik krijg soep van opbouwwerker Dries.
Ik bots op Peter, een duizendpoot uit Limburg die nooit meer weg wil uit Ronse. Hij fietst met me –een steile klim- naar de permatuin, een sociale biologische samenplek in de wijk Prinskouter. De tuin ligt er goed bij. De warmoes fris als een hoentje, tomaten hangen verrtraagd na te rijpen maar Peter hoopt op een nazomer, optimisme is zeker één van zijn kernkwaliteiten. Hij toont me het composttoilet, een weelderige kruidenspiraal met kerrie en salie die zich orgastisch naar boven slingeren. Bessenstruiken, slakroppen, rode biet … mijn buurvrouw aan de soeptafel daarnet was apetrots op haar radijzen, ze zijn vuistdik.
Ronse kent veel armoede, voedselbedeling en sociale kruidenier Kaboes zijn op hun plaats. Tegen Amka mag ik Anna zeggen, ook hier een dame vol passie, het spat eraf. De Botaniek is een warme plek, mensen kunnen hier tot rust komen, ademen maar ook hun talenten ontwikkelen.
LEVE HET OPBOUWWERK IN RONSE
De geestdrift van het team van Samenlevingsopbouw is mooi om zien, vertederend zelfs. Maar het gaat om ruimte terug claimen in dense arbeiderswijken waar veel mensen piepklein wonen.
Dries is ook een flandrien, we babbelen na, hij schetst het politieke landschap en noemt Ronse een groot dorp waar je alles rond de kerk kunt opvangen. Als je goed luistert denk ik … Straks is het Dries zijn feestdag als de Ronde de Vlaamse Ardennen op zijn kop zet.
De Marokkaanse koffie in de straat van Den Botaniek is ook hier uitstekend, het is de tweede keer dat ik er kom. Ze kijken raar op met mijn koersbroek maar roepen ‘bonne voyage’ als ik het zoete huis verlaat.
Ik dank team Ronse, belandt nog stoemelings op de Scheldekouter en trek verder naar Oudenaarde. Met die koffie geraak ik moeiteloos over enkele scherpe hellingen.
Tekst: Stefaan Segaert
Foto’s: Dries Meuret