Nicole is gepensioneerd en woont in een appartementje in Antwerpen. Twee derde van haar inkomen gaat naar huur. “Je leeft niet”, zegt ze, “je overleeft.”
Na haar scheiding in 2013 moest Nicole op zoek naar een huurappartement. “Liefst een benedenverdieping, want ik heb zware rugproblemen. En ik wou dat mijn hondje bij me kon blijven. Dat bleek niet makkelijk, want ik had het niet breed en de huurprijzen op de private woonmarkt zijn enorm hoog.” Nicole diende een aanvraag in om een sociale woning te mogen huren, maar ze kwam op een wachtlijst terecht.
“Uiteindelijk vond ik een appartement in Merksem. Ik heb geluk met mijn huisbazin. Ze zorgde ervoor dat mijn appartement perfect in orde is. Ze houdt ook rekening met mijn situatie en slaat de huur niet op. Maar de vaste kosten van het gebouw stijgen wel… Nu betaal ik 655 euro per maand. Daar komen nog internet, telefoonkosten en energie bij. Dat moet ik allemaal betalen met een inkomen van iets meer dan 950 euro.”
Op alles besparen
Nicole zegt dat ze op alles moet besparen. “Een sociaal leven heb ik amper. Ik heb er gewoon geen geld voor. Als vrijwilliger bij SAAMO ben ik wel budgetgids en help ik mensen uitzoeken wat hun financiële rechten zijn, maar door mijn rugproblemen staat dat op een laag pitje. Kledij, daar geef ik bijna niets aan uit. Gezond eten is ook moeilijk. Vaak stel ik me tevreden met een boterham en wat charcuterie of een eitje. En ik ben al 20 jaar niet op vakantie geweest.”
Wanneer ze erge rugpijn heeft, dan neemt Nicole geen risico’s en gaat ze naar de dokter. “Maar andere doktersbezoeken stel ik uit. Als ik zwaar verkouden ben, dan moet het maar overgaan. Mijn rug kost me al genoeg.”
Nicole is bezorgd over de toekomst. “Er komen hoe langer hoe meer mensen bij die het moeilijk hebben. En dat is niet de schuld van die mensen. Dat komt door hoe onze samenleving in elkaar zit. Het is niet normaal dat het zo moeilijk is om een betaalbare woning te vinden. Wanneer zal het welzijn van mensen weer bovenaan de agenda komen?”